Pek çok farklı bilimkurgu kıssası, bir sualtı dünyası fikrini içeriyor. Fakat bir küme araştırmacı bunun bilimsel hakikaten çok da uzak olmadığını söylüyor ve Dünya’nın derinliklerinde, geri kalan okyanusların toplamından çok daha fazla su bulunan bir alan keşfettiklerini söylüyorlar.
Bu bulgu, bir elmasın keşfiyle ortaya çıktı ve suyun gezegende nasıl göründüğüne dair klâsik olarak kabul edilen bilgileri sarsan bir teoriyi destekleyebilir.
Almanya’nın Frankfurt kentindeki Goethe Üniversitesi’nde, yerbilimciler Afrika’nın Botsvana kentinde yerin 640 metre altında bulunan bir elması araştırıyorlardı. Taşın içeriğini tahlil ederken, büyük ölçüde su içerdiğini buldular. Elmastaki yüksek su hacmi, daha evvel yalnızca bir teori olan, Dünya’nın üst ve alt katmanları ortasında, gezegenin kabuğunun derinliklerinde asılı kalan bir su alanına dair bir fikri destekleyen ispatlar olarak görülüyor.
Elmasın bulunduğu derinlik (640 metre), Dünyanın üst mantosunu alt mantodan ayıran hudut katmanı olan “geçiş bölgesinin” en derin kısmında bulunuyor. Geçiş bölgesinde daha derin bölgelerde, yani Dünya’nın çekirdeğine daha yakın yerlerde mineraller daha ağırdır ve dünyanın yüzeyine daha yakın tektonik plakalar üzere hareket etme olasılıkları daha düşüktür. Frankfurt’taki Goethe Üniversitesi Yerbilimleri Enstitüsü’nden Prof. Frank Brenker, “Bu mineral dönüşümleri mantodaki kaya hareketlerini büyük ölçüde engelliyor” diyor ve devam ediyor: “Örneğin, manto sütunları, yani derin mantodan yükselen sıcak kaya sütunları, bazen geçiş bölgesinin çabucak altında durur. Karşıt istikametteki kütle hareketi de durur.” Bu bölgenin yoğunluğu ve statik tabiatı nedeniyle, bilim insanları orada ne kadar su olduğundan emin değillerdi.
Ancak elmasın tahlil edilmesi ile yeni bir kapı açılmış üzere gözüküyor. Gelişmiş spektroskopi kullanan araştırmacılar, elmasın yüksek su içeriğine sahip bir mineral olan “ringwoodit” içerdiğini buldular. Brenker, “Bu çalışmada, geçiş bölgesinin kuru bir sünger olmadığını, lakin kıymetli ölçüde su içerdiğini gösterdik” diyor ve devam ediyor: “Bu tıpkı vakitte bizi Jules Verne’in Dünya’nın içinde bir okyanus fikrine bir adım daha yaklaştırıyor.“
Bilim insanları daha evvel, Dünya’nın kabuğunun derinliklerinde bulunan mineraller – wadsleyit ve ringwoodit – büyük ölçülerde su depolayabileceğinden, geçiş bölgesinin potansiyel olarak gezegenin tüm okyanuslarındaki su ölçüsünün altı katını tutabileceği teorisini öneriyordu. Brenker, “Böylece hudut katmanının su depolamak için muazzam bir kapasiteye sahip olduğunu biliyorduk. Fakat, hakikaten bu türlü olup olmadığını bilmiyorduk” diyor. Bu, Dünya’nın derinliklerindeki suyun, gezegenin genel su sisteminin bir modülü olduğunun ispatı olabilir.
Keşif, Dünya’nın suyunun nereden geldiğine dair fikirleri gözden geçirmede başkalarına katılabilir. Baskın teori, genç gezegenin suyu doğal olarak geliştirmek için çok sıcak olduğu istikametinde. Suyun güneş sisteminde daha uzaklarda oluştuğu ve daha sonra yüzeye çarpan kuyruklu yıldızlar yahut asteroitler tarafından gezegene iletildiği düşünülüyor. Lakin gezegenin geçiş bölgesinin derinliklerinde su varsa, bu teori geçerliliğini kaybedebilir.